Wróciłem...

Siedem…  siedem razy obiecywałem sobie, że powrócę do pisania bloga, który przez lata był moim jedynym przyjacielem. To w tym miejscu, pod tym elektronicznym adresem spędziłem wiele długich nocy, próbując dogadać się z własnym sumieniem, kiedy wyrzekła się mnie rodzina, zawieruszyli się gdzieś przyjaciele i zamknęli przede mną drzwi ludzie, dla których każdego dnia chciałem oddychać…

Choć ciągle przed czymś lub przed kimś uciekałem, to tu, po raz pierwszy spotkałem się z akceptacją i zrozumieniem mojej inności. Dzięki Waszym listom, udało mi się przetrwać nawet wtedy, kiedy myśli samobójcze budziły mnie w nocy, łapały za chabety i rozkazywały wyruszyć do miejsca, gdzie, nie ma bólu, łez i rozczarowań.

Dziś rano, gdy wyjrzałem przez okno, niespodziewanie usłyszałem jedną z piosenek, która jak stara fotografia przypomniała mi lata, kiedy przychodziłem tu codziennie z kubkiem gorącej kawy i kolejnymi wrzeszczącymi rozterkami. Po całym dniu przemyśleń uświadomiłem sobie, że dzięki Wam jestem na świecie, i staram się spełniać kolejne marzenia.

Parę godzin temu, otworzyłem po latach skrzynkę mailową, zobaczyłem kilkanaście listów, z krótką wiadomością  „Czekamy Łukaszu… Czekamy na Ciebie…”.

Tak więc jestem, przytulam wszystkich tych, którzy przychodzili tu wieczorami i czekali na jakiś znak, wpis… lub tą przysłowiową kropkę, którą kiedyś w jednym z postów wspominałem.

Przez te wszystkie lata dużo się w moim życiu wydarzyło… Zmieniałem miejsca zamieszkania,  szukając przystani. O tym, gdzie ją znalazłem, w jakim miejscu zainstalowałem ponownie swoją ulubioną huśtawkę i wieczorami jem ukradkiem ulubione pomarańcze opowiem wkrótce…

Witajcie ponownie! <3 Nawet nie wiecie jak miło jest wrócić po tak  długim czasie do swojego wirtualnego domu, gdzie ciągle ktoś CZEKA…